به‌طورکلی ایمپلنت های دندانی ازنظر کاربرد به ۵ گروه تقسیم می‌شوند:

Intramucsoal Inserts

ایمپلنت دکمه‌ای از یک‌سو بر روی سطح دنچرهای (دندان مصنوعی) متحرک قرار می‌گیرند و از سوی دیگر در میان مخاط دهان واقع می‌گردند. به‌این‌ترتیب هنگام قرارگرفته دنچر دردهان، این ایمپلنت‌ها موجب تثبیت دنچر بر روی سطح فک بیمار می‌گردند. این ایمپلنت‌ها بیشتر برای تثبیت دنچرهای کامل فک بالا مورداستفاده قرارگرفته‌اند و کاربرد آن‌ها در حال حاضر رایج نیست.

ایمپلنت‌های تحت پریوسیتی

این ایمپلنت‌ها اسکلتی زینی یا نردبانی شکل و منطبق با سطح استخوان آلوئلرفکین دارند و برای تثبیت پروتز به‌ویژه در مواردی که فک پایین دچار آتروفی گردیده است، مورداستفاده قرار می‌گیرند. مراحل ساخت و آماده‌سازی این ایمپلنت‌ها طی دو مرحله جراحی صورت می‌گیرد. در مرحله اول پس از کنار زدن بافت‌های مخاطی پریوسیتی از سطح استخوان، قالب‌گیری به عمل می‌آید و بر اساس شکل حاصل، اسکلت ایمپلنت های تحت پریوسیتی فرم داده‌شده و ساخته می‌شود. سپس در طی مرحله دوم جراحی، این اسکلت در زیر مخاط جای‌داده می‌شود؛ و بر روی پایه‌هایی از اسکلت که خارج از سطح مخاط قرار می‌گیرند، پروتز ساخته می‌شود. در حال حاضر با استفاده از فن‌های توموگرافی کامپیوتری بدون انجام مرحله اول جراحی، مدل فک بیمار تهیه گردیده و پس از آماده شدن اسکلت تنها به‌وسیله یک مرحله عمل جراحی، ایمپلنت بر روی فک قرار داده می‌شود.

Transosseous Implants

این ایمپلنت‌ها در ناحیه قدامی فک پایین قرار داده می‌شود و پیچ‌های آن‌ها از کل عرض فک عبور می‌کنند. از این ایمپلنت‌ها در مواردی که استخوان مندیبل دچار تحلیل نسبتاً زیادی شده، می‌توان جهت تثبیت دنچر در فک پایین استفاده نمود .این ایمپلنت‌ها به‌وسیله دو نوع روش جراحی داخل دهانی و خارج دهانی در مندبیل کار گذاشته می‌شوند و باوجود میزان موفقیت نسبتاً قابل‌ملاحظه آن‌ها، چون فن عمل جراحی و کار گذاشتن آن‌ها در فک مشکل است، کمتر مورداستفاده قرار می‌گیرند.

ایمپلنت‌های داخل استخوانی

این ایمپلنت‌ها درون استخوان فک جای می‌گیرند و پس از تثبیت در استخوان می‌توان بر روی آن‌ها پروتز ساخت. در حال حاضر، ایمپلنت‌های داخل استخوانی بیش از سایر انواع ایمپلنت‌های دندانی مورداستفاده قرار می‌گیرند.

Endodontic Implants

این ایمپلنت‌ها پینی شکل بوده و برای تثبیت دندان‌هایی که ازنظر پریودنتالی ضعیف هستند و نسبت تاج به ریشه آن‌ها نامناسب است، استفاده می‌گردند. برای کاربرد این نوع ایمپلنت ها ابتدا مجرای ریشه به روش‌های معمول تمیز و آماده می‌شود.

پس از آماده‌سازی ناحیه انتهای ریشه، مجرای ریشه توسط ریمر مخصوص به‌اندازه مطلوب جهت قرار گرفتن ایمپلنت درآورده شده، سپس ناحیه انتهای ایمپلنت به سیلر مناسبی آغشته می‌شود و ایمپلنت در داخل مجرای ریشه قرار می‌گیرد و در محل پیچ سفت شده و سفت می‌شود.